milczeć

milczeć {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. ndk VIa, milczećczę, milczećczy, milczećczał, milczećczeli {{/stl_8}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'w odniesieniu do człowieka: nie odzywać się, nic nie mówić, nie rozmawiać; w odniesieniu do zwierząt: nie wydawać głosu': {{/stl_7}}{{stl_10}}Jedli obiad, milcząc. Zacisnąć zęby i milczeć. Milczeć uparcie, ciągle. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'w odniesieniu do materii nieożywionej, przedmiotów, urządzeń: nie wydawać dźwięku, zwłaszcza dźwięku charakterystycznego dla danego przedmiotu, towarzyszącego pracy danego urządzenia': {{/stl_7}}{{stl_10}}Wiatr milczał. Dalekopis, faks milczał. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}3. {{/stl_12}}{{stl_7}}'nie przekazywać informacji, wiadomości listownie, środkami masowej komunikacji, nie rozpowszechniać, nie rozgłaszać jakichś informacji, wiadomości, nie zajmować się jakimś zagadnieniem, nie publikować; przestrzegać tajemnicy': {{/stl_7}}{{stl_10}}Gazety milczą o wczorajszym napadzie. Mój korespondent milczy od dłuższego czasu. Dyrektor nabrał wody w usta i milczy. Przesłuchiwany świadek zdarzenia milczał uparcie. ZOB. niemy [milczący] świadek; telefon milczy {{/stl_10}}